Lekarka ringowa HFO tłumaczy zasady swojej pracy: Wtedy jak najbardziej sensowne jest przerwanie walki

Weronika Bończak to osoba, która pełni rolę lekarki ringowej podczas gal największej polskiej organizacji strice kickbokserskiej – HFO. W rozmowie z portalem Madfajt.pl przekazała kilka cennych informacji o tym, jak wygląda jej praca.

Rozmowę z Weroniką Bończak przeprowadził Daniel Dziubicki. Jej fragment zamieszczamy poniżej.

Lekarz ringowy kojarzy się również z interwencją w związku z rozcięciami. Gdzie jest granica, gdy można uczestnika walki puścić, a kiedy trzeba przerwać?
Bardzo rzadko zdarza się, że same w sobie rozcięcia są przyczyną przerwania walki. W przypadku rozcięć zwracam uwagę przede wszystkim na lokalizację rozcięcia. Jeżeli jest ono blisko narządu wzroku czy miejsca, w którym przebiega większy nerw lub naczynie krwionośne, wtedy jak najbardziej sensowne jest przerwanie walki. Zwracam też uwagę na głębokość rany, czy na przykład został w jej wyniku przerwany tzw. czepiec ścięgnisty. To taka granica dla ran głowy, którą możemy uznać za ostateczną przed przerwaniem walki.
Które miejsca na twarzy są bardziej narażone na poważne kontuzje przy rozcięciach?
Zdecydowanie okolice oczu. Chociaż najczęściej spotykane rozcięcia łuku brwiowego rzadko skutkują poważną kontuzją.
O ile mi wiadomo, Twoja specjalizacja także bardzo pomaga w pracy lekarza ringowego.
Tak, obecnie jestem trakcie specjalizacji na oddziale rehabilitacji neurologicznej. Zbierane również tam doświadczenie zdecydowanie przekłada się na to co wykorzystuję później przy pracy lekarza ringowego.
Porozmawialiśmy już trochę o głowie. Jakie są z kolei najczęstsze urazy tułowia po przyjęciu ciosów lub kopnięć?
Najczęściej zdarzają się pęknięcia lub złamania żeber oraz stłuczenie okolicy wątroby lub śledziony.
Wspominałaś o swoim doświadczeniu na galach MMA. Kwestia urazów może wyglądać tutaj trochę inaczej ze względu choćby na używany sprzęt, czyli małe, punktowe rękawice zamiast bokserskich.
Tak. Jest zdecydowanie więcej złamań kości i uszkodzeń stawów, takich jak zwichnięcia czy skręcenia. Również przez używany sprzęt, ale też przez samą charakterystykę sportu, pozwalającą na znacznie szerszą gamę technik jak duszenia i wszelkiego rodzaju dźwignie.